راحت‌طلبی بشر که نشأت گرفته از دیدگاه اومانیستی اوست کلیه‌ی شقوق زندگیش را تحت تأثیر قرار داده و منجر شده است که انسان حتی در هنگام ساخت سرپناهی برای خود، چیدمان فضاهای داخلی را به‌گونه‌ای قرار دهد که بیشترین راحتی را برای او فراهم کند تا بدین طریق پاسخ مثبتی به تمایلات درونی خود داده باشد.
مستند دتروپیا با بهره‌گیری از تکنیکی قوی و به همراه یک موسیقی فراموش‌نشدنی، مجموعه‌ای رویایی از یک شهر مجلل به نام دیترویت را به نمایش می‌گذارد که در آستانه فروپاشی قرار دارد.
این مستند علاوه بر انتقاداتی که به سیستم کاپیتالیستی موجود در آمریکا وارد می‌کند، واقعیت شهر موتور را به تصویر می‌کشد؛ شهری که نیمی از جمعیت آن به دلیل بیکاری و نبود شغل آنجا را ترک کرده‌اند.
به گفته علی نیکزاد وزیر مسکن و شهرسازی دولت دهم و بر اساس آمارهای مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۰ بیش از ۱،۶۶۶،۰۰۰(یک میلیون و ششصد و شصت و شش هزار) واحد مسکونی خالی در کشور وجود دارد (که به‌طورقطع امروزه بسیار بیشتر از این مقدار است) و بخش عمده‌ای از این خانه‌ها سهم کلان‌شهرهاست به‌طوری‌که طبق گفته‌ی مصطفی قلی خسروی رئیس اتحادیه کشوری مشاوران املاک -که در مهرماه سال ۱۳۹۲ از سمت خود کناره گرفت- ۸۰۰ هزار عدد از این خانه‌ها سهم استان تهران است. باوجود چنین احتکار گسترده‌ای در بخش مسکن که هزینه‌ی آن معادل بودجه‌ی یک سال کشور است امّا هنوز هم «شهر نفس می‌کشد!»
متأسفانه امروزه با رشد و گسترش نهاد‌های مالی برگرفته از الگوی معیشتی اکانومی نظیر بانک، بورس، بیمه و... شاهد کاهش فعالیت‌های تولیدی و افزایش روزافزون واسطه‌گری در جامعه هستیم. این قضیه تنها به کشور ما نیز محدود نمی‌شود بلکه کلیه کشورهایی که برای اداره خود از این‌گونه نهاد‌ها بهره می‌برند امروزه به این درد دچار شده‌اند.
