همه افرادی که روزانه مترو را برای رفت و آمد خود انتخاب می‌کنند به‌طور قطع شاهد حضور گسترده‌ی دست‌فروش‌ها در مترو نیز بوده‌اند. دستفروش‌هایی که در رده‌های مختلف سنی و در سایه غفلت مسئولین مشغول فروش طیف گسترده‌ای از محصولات هستند. که در بین آنها محصولات غیر فرهنگی و غیر بهداشتی نیز دیده می‌شود. یکی از محصولات ضدفرهنگی در مترو «بادکنک‌های باب اسفنجی» است.
از رباخواری سنتی تا بورس‌بازی مدرن
به روشنی پیداست که بشر در طول تاریخ و در مسیر تشدید و تقویت طمع مذموم در وجود خویش و همچنین برای پشت سر گذاشتن رباخواری اولیه و رسیدن به سازوکار پیچیده و امروزی رباخواری که از طریق بانک و بورس ایجاد شده است، به کرات حدود الهی را زیر پا گذاشته است.
محمد سهیمی، استاد شیمی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، در آخرین مقاله‌ای که برای national Interest نوشته است، وقتی که امتیازات داده‌شده از تیم ایرانی را در توافق ژنو، به طرف غربی، می‌شمارد، به نکته‌ی جالبی، اشاره می‌کند:
او در بیان چهارمین امتیاز تیم ایرانی به تیم غربی، می‌گوید «توقف غنی‌سازی ۱۹/۷۵ درصد» و در پرانتز می‌نویسد: «البته در رسانه‌های غربی گفته می‌شود ۲۰ درصد، اگر چه این دو عدد ظاهراً شبیه و نزدیک همند اما حقیقتاً تفاوت مهمی دارند!» و این نکته‌ای است که به نظر می‌رسد هم تیم مذاکره‌کننده‌ی ایران و هم رسانه‌های جمهوری اسلامی، عمیقاً یا عمداً از آن غافلند.
در پاسخ به هتاکان به صاحت پیامبر (ص) هم صدا با سید عزیز فریاد اعتراض بر می‌آوریم تا فریاد اعتراضمان به گوش جهانیان برسد.
در پی حوادث اخیر فرانسه و وقایع مشابه، رهبر معظم انقلاب اسلامی پیام مهمی خطاب به جوانان اروپا و آمریکای شمالی صادر کردند.
راحت‌طلبی بشر که نشأت گرفته از دیدگاه اومانیستی اوست کلیه‌ی شقوق زندگیش را تحت تأثیر قرار داده و منجر شده است که انسان حتی در هنگام ساخت سرپناهی برای خود، چیدمان فضاهای داخلی را به‌گونه‌ای قرار دهد که بیشترین راحتی را برای او فراهم کند تا بدین طریق پاسخ مثبتی به تمایلات درونی خود داده باشد.
مستند دتروپیا با بهره‌گیری از تکنیکی قوی و به همراه یک موسیقی فراموش‌نشدنی، مجموعه‌ای رویایی از یک شهر مجلل به نام دیترویت را به نمایش می‌گذارد که در آستانه فروپاشی قرار دارد.
این مستند علاوه بر انتقاداتی که به سیستم کاپیتالیستی موجود در آمریکا وارد می‌کند، واقعیت شهر موتور را به تصویر می‌کشد؛ شهری که نیمی از جمعیت آن به دلیل بیکاری و نبود شغل آنجا را ترک کرده‌اند.
به گفته علی نیکزاد وزیر مسکن و شهرسازی دولت دهم و بر اساس آمارهای مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۰ بیش از ۱،۶۶۶،۰۰۰(یک میلیون و ششصد و شصت و شش هزار) واحد مسکونی خالی در کشور وجود دارد (که به‌طورقطع امروزه بسیار بیشتر از این مقدار است) و بخش عمده‌ای از این خانه‌ها سهم کلان‌شهرهاست به‌طوری‌که طبق گفته‌ی مصطفی قلی خسروی رئیس اتحادیه کشوری مشاوران املاک -که در مهرماه سال ۱۳۹۲ از سمت خود کناره گرفت- ۸۰۰ هزار عدد از این خانه‌ها سهم استان تهران است. باوجود چنین احتکار گسترده‌ای در بخش مسکن که هزینه‌ی آن معادل بودجه‌ی یک سال کشور است امّا هنوز هم «شهر نفس می‌کشد!»
متأسفانه امروزه با رشد و گسترش نهاد‌های مالی برگرفته از الگوی معیشتی اکانومی نظیر بانک، بورس، بیمه و... شاهد کاهش فعالیت‌های تولیدی و افزایش روزافزون واسطه‌گری در جامعه هستیم. این قضیه تنها به کشور ما نیز محدود نمی‌شود بلکه کلیه کشورهایی که برای اداره خود از این‌گونه نهاد‌ها بهره می‌برند امروزه به این درد دچار شده‌اند.
گریگوری منکیو در کتاب «کلیات علم اقتصاد» در قالب معرفی راه‌های رشد و توسعه برای کشور‌های کمتر توسعه یافته، از ایجاد فرصت برابر آموزشی برای زنان، به عنوان یکی از راه‌های اصلی کاهش جمعیت در این کشورها نام می‌برد.
